Dos berses Siete

“Yo! Kaposo! Woohoo! Kaposo kame! Number wan!”

Tapos susundan pa ‘yan ng isa pang lame impersonation…

“Hindi namin kayo tatantanan!!!!” (with matching gigil and panduduro a la Mike Enriquez)

Tawanan. P*tangna.

Eto na nga ang pinakagasgas na salubong na natatanggap namin kapag may coverage. One time pa nga:

Magpapark ang crew cab namin sa isang maliit na eskinita sa Maynila (FYI, ang crew cab po ay ‘yung sasakyang may nagsusumigaw na logo ng network sa pintuan. Karaniwan itong sinasakyan ng mga reporter at camera crew ng news. Hindi po ako reporter, pero institusyon na ang host ng programa namin kaya may sarili rin kaming crew cab).

“Uy! GMA! May GMA o!” Kagulo na ang mga tao, most specifically ang mga bata…

*** Sa moment ding ito, maririnig mo na naman ‘yung mga linyang minention ko sa intro…

May mga pasaway na didikit sa bintana kahit gumagalaw pa ang sasakyan. Kakaririn nilang silipin kung sino ang “sikat” na nasa loob…

Siyempre, ako naman, dahil most of the time, tulog kapag nakakaramdam na ng ugong ng sasakyan, gagawa na ng effort para magmukhang tao. Effort kasi di naman ako mahilig mag-make up. Actually, hindi talaga ako nagme-make up.

Pagka-park, mauuna na akong bumaba ng sasakyan. Pagbukas pa lang ng pinto, ramdam mong may ilang napapahugot na ng hininga…

“Ay. Olats. Kala ko sikat! Saling-pusa lang pala.”

Ampft! What were they expecting? Si Connie Sison?

Nakakauta lalo ‘yung reaction nung ibang iniinterview namin.

“Uy! Kapuso kami rito…” Kikindat-kindat pa sa mga kasama, as if naghahanap ng kakampi.

“Ahhh… Salamat po!” Ngingiti ako.

“Pag may naglipat nga ng channel dito sa bahay, ginegyera namin eh!” Tatangu-tango naman ‘yung mga kasama ni interviewee.

Steady lang ngiti ko. Eh alangan namang sabihin kong tama ginagawa nila?

“Ang galing talaga ng mga Kapuso shows! Yada, yada, yada…”

Tapos magra-rundown na sila: kung sino peyborit nilang Kapuso star, kung paanong puputok na ‘yung TV nila sa init dahil bukas maghapon, kung sino ‘yung kinakampihan nila between Piolo and Lolit, etc. etc.

Don’t get me wrong.

Nakaka-flatter ‘yung loyalty nila sa istasyong nagbibigay ng taba sa aking tiyan… Pero kung inaakala nilang password na ‘yun para maka-log in sa friendship forever account ko, eh may “error” ang hinuha nila.

Di ko rin naman sila masisisi. Yun kasi ang isa sa mga pinakamatagumpay na PR tactic kapag nais mong maghatak ng viewers. Very beneficial din ‘yung ganung loyalty, lalo na sa Marketing: kapag mas maraming viewers, mas mataas ang ratings, mas maraming advertisers, mas maraming pera pambayad ng mga artistang maghahatak na naman ng mas maraming viewers, mas mataas na ratings… and the cycle goes on and on and on…

Kung inaakala niyo naman eh lumalago ang ATM account namin kasabay ng sumasaganang kaban ng network namin, again… nagkakamali kayo!

‘Yung mga regular na empleyado ng istasyon, kahit papaano, may share sa profit. May CBA sila eh. Pero para sa aming mga talent (meaning: contractual, kahit pa 10 years ka nang kandakuba sa trabaho, kung talent ka lang, contractual ka pa rin), pang-“for the love of the program” lang ang katumbas ng sky-high ratings na ‘yan.

Pero hindi ibig sabihin nun, puwede na kaming mag-angst. Ang aspetong “for the love of” ay hanggang pera-pera lang… Ang ratings din kasi ang nagdidikta kung may trabaho pa kami sa susunod na buwan o wala. Pag mababa ang ratings, hindi mahihikayat ang advertisers na bumili ng spot (o yung oras kung saan itinataya nila yung kanilang commercial, hoping hindi tayo mag-CR o hindi natin ilipat ang channel). ANo mang ganda ng programa mo, kung hindi kayo kumikita, tsugi ang happy moments niyo sa ere… Maraming magagandang programa na ang namayapa dahil dito. ‘Yung iba nga, naghakot pa ng local at international awards para sa network.

Anyway, mabalik tayo sa Dos vs. Siete showdown. Natatawa lang talaga ako dun sa mga handang pakamatay para lang mapatunayang Kapuso sila. Sa isang entertainment blog, nabasa ko ‘yung mga debate tungkol sa Dos at Siete. Riot!

Nakakabwisit naman ‘yung mga maka-Kapamilya na gagawing misyon sa buhay ang mapatunayang tae ang istasyon namin. Idudukdok pa nila sa’yo yon, as if ikababawas ng pagkatao mo ang hindi nila pagsuporta ke Marimar.

*** Eh pota, paki ko kung tingin mo mas maganda si Angel Locsin ke Marian Rivera? Opinyon mo ‘yun eh. Puputi ba kili-kili ko kung papatulan kita?

May balita pa nga noon, may mga tambay na nakipagsapakan dahil sa pagtatanggol ng favorite network nila… Pramis!

Ang panalo, yung asaran kapag nasa field ka at may nakasalubong kang taga-kabila. ‘Yung iba, taas-kilay ka pang iismiran. And mind you, yung mga ganun, yung mga hindi pa sikat na reporter, o di kaya nga, yung mga Curimao na feeling na alalay ng kung sinong Boss Curimao dun.

Tapos kapag dumating na ‘yung iinterviewhin ninyo, makikipagsapawan pa ‘yan ng mikropono sa camera. Para bang minamarkahan ‘yung shot mo dahil buong-buo ‘yung logo ng mikropono nila sa screen, samantalang ‘yung sa’yo, nanginginig pa sa framing dahil pinapatungan ng braso niya ‘yung braso ng assistant cameraman mo.

Ang panget.

Ok lang namang mag-unahan sa exclusives. Ganun naman talaga ang trabaho natin eh. Ok lang din ang magswapangan tayo sa story. Kasama ‘yun sa thrill ng pagkokober. Pero hindi naman ikauunlad ng estado natin sa buhay kung makikipag-iringan tayo sa field di ba?

Aaaminin ko, nung bagu-bago rin ako, naninindigan din ako sa ganyang prinsipyo. Nagbago lang ‘yan nung may mga nakilala na akong taga-kabila. Hindi man kami nagshe-share ng trade secrets over coffee, at least alam mong ang trabaho, trabaho nga lang, walang personalan.

Noong May elections, may cute na reporter akong nakasabay sa coverage. Cute siya, pero dahil taga-kabila, nakikipagdupangan pa ako ng magandang anggulo sa mga interview namin. Hiya ko lang nung minsang naunahan nila kami sa isang location, wala na kaming kopya nung letter na importante sa story namin, siya pa ‘yung nag-alok sa amin nung kopya. Kunan na lang daw namin kasi pina-xerox lang nila, ‘yung original, andun na sa nakaalis nang interviewee. Gandang ugali, di ba? Lalo tuloy siyang naging cute. Eh kesa naman dun sa others na nakasalamuha ko na rin.

May isa pa akong naka-meet, medyo sikat din siyang reporter dahil sa kanyang novelty na boses at approach sa mga report. Nginitian ko siya bilang pagbati, tapos maya-maya lang lumapit na siya’t nakipagkuwentuhan. Nakakaaliw siyang kausap, sing-happy ng image niya sa TV.

Nabanggit nga niya: “Di ba ang sarap pag ganitong nagpapansinan tayo sa labas? Yung iba kasi, dinidibdib masyado ‘yang network wars na ‘yan…”

Oo nga naman.

Ang trabaho, ok lang na siniseryoso. Ang mga istorya, ok lang na itinatago. Pero pagtanda naman natin, hindi ka naman matatandaan sa pagiging Kapuso o Kapamilya. Lalong di naman tumatatak sa ala-ala yang matataas na ratings na ‘yan.

Mas matatandaan ko pa ‘yung moment na pinahiram ako ng xerox ni cute reporter na tagakabila. Mas ikukuwento ko pa sa mga magiging apo ko ‘yung simpleng statement ni sikat na reporter.

***P.S. Pero aminin niyo, panalo talaga kami pagdating sa ratings sa Mega Manila!!! Hehehe!