Post No Spam

Alam niyo ‘yung feeling sa tuwing nagbubukas ka ng pasalubong?

‘Yung para kang pinapatay sa excitement habang bitin na bitin ka nang makita kung ano ‘yung nasa loob?

Ganyan ang pakiramdam ko sa tuwing ini-email ako ni donotreply@wordpress.com.

Naka-moderate kasi ‘yung mga comment sa blog ko.

Naka-moderate dahil sa tema ng blog ko… at sa trabaho ko, kailangan kong salain ang mga ilalathala ko rito… kung ayaw kong maging “Ang Pinay Bum” ang titulo ng espasyo ko.

Wala pa namang isang taon simula nang maging bisyo ko ang pagsusulat sa blog, marami-rami na rin ang mga nag-iwan ng bakas dito.

Aminado naman akong hayok sa comment kasi nakakaaliw ‘yung fact na me nagtiyagang magbasa ng post mo, tapos nag-e-effort pa silang ipaalam ito sa’yo sa pamamagitan ng pag-comment.

Hindi man ako masyadong nagba-bloghop ngayon dahil nakakatamad tambak ang trabaho, pinipilit ko pa ring bigyan ng panahon ang pagsagot sa mga bisita ko… kahit simpleng “Hehe” lang, pakiramdam ko kasi eh kelangan kong suklian ng courtesy ‘yung thoughtfulness nila.

Kaso minsan, me mga nagco-comment na alam mong spam lang talaga… and I am not even talking about the car insurance shit na sinasala ni Akismet ha.

Ito ‘yung mga taong halatang opening at closing paragraph lang ng entry ang karaniwang binabasa… tapos magco-comment para lang ma-advertise ‘yung link nila. ‘Yung iba nga eh magpapanggap muna na matagal mo nang reader pero kapag nahuli na ang loob mo eh garapal nang magpo-promote ng link nila, o di kaya eh mga entry na hindi nakaka-el… sa utak.

Hindi naman ako madamot sa moment… madali akong kausap pagdating sa pakikipagpalitan ng link. Kung minsan nga, pinapalusot ko na ‘yung mga sumisingit na backlinks (bukod dun sa standard na URL sa name ha)… kung iyon ang paraan para makaramdam ang mambabasa ko na may nakumpleto sa araw nila.

Pero naman… ‘yung bobola-bolahin ka pa tapos sa bandang huli eh mag-aanunsyo ng kung anu-ano… please.

May iba pa na sasabihing avid reader mo raw sila sabay tanong kung saang network ka nagtatrabaho… nakakapikon di ba?

Halos isiwalat ko na ang talambuhay ko rito sa blog at tanggap ko naman kung bihira lang ang magtitiyagang magbasa ng mga epiko ko… kung trip mo ang entry ko… o hindi… sapat na sa akin ‘yung ipaalam mo, ‘wag na tayong magpanggap na BFF dahil mas importanteng malaman ko kung may napulot ka… o wala sa sinulat ko.

Hindi ako nagmamalaki dahil alam kong may mga araw na mas matalino pa ang mga nakasulat sa Freedom Board ng songhits sa tema ng entry ko… may mga pagkakataon din na me mga blogger din akong pinupuri at iniimbita sa tambayan ko… pero kapag sinabi kong naaaliw ako sa’yo, totoong naaaliw ako sa blog mo dahil binabasa ko nang buo ang sinulat mo.

Murahin niyo na ako, laitin, kutyain sa entry ko at hindi ko iyon tatanggalin… pero kung mag-aanunsyo ka lang nang kung anong programa, entry, link o Flickr account na walang kinalaman sa kuwento ko at sa totoo lang… wala naman talaga kaming paki… eh sorry, pero wala iyang puwang dito.

Payong ka-blog… ayusin mo kasi ‘yung mga pinagsususulat mo para naman me dumalaw sa iyo at hindi mo na kailangan pang magpanggap na reader ng kung sinong blog na kinukomentuhan mo.

Habang nagpapasalamat ako sa mga taong nagpapataas ng linya sa blog stats ko, mas mata-touch pa rin ako sa “:)” kesa sa mala-nobelang papuri na walang laman kungdi… hangin.

Oh, at hindi po ako suplada.

Mahirap lang maglagay ng kapirasong utak at puso sa bawat entry… huwag naman sana tayong maging spam.