Quote/Unquote

Alam na nating lahat na madaldal ako.

At may pagka-friendly ako kahit papaano.

At kahit hindi ako nagsusulat, ma-opinyon akong tao.

Pero sana naman, kapag ang kuwentuhan natin eh ‘yung tipong pang-atin-atin lang, wala na sanang lalabas.

Sa kuwentuhan mo sa ibang tao… sa blog… at lalo na sa dyaryo.

Hindi mo na siguro naisip na abisuhan ako dahil blind item naman ang lahat.

Blind item na nakaturo pa rin sa amin… sa akin.

Siguro akala mo, ok lang akong ganunin dahil mas bata ako sa’yo… at wala naman akong ibang ginawa kapag nagkikita tayo kung hindi mangulit at magpatawa.

Pero hindi nakakatawa ang ginawa mo.

Puwede akong mawalan ng trabaho sa ginawa mo.

Isipin mo…

Nakakalungkot dahil napakataas ng respeto ko sa’yo.

Nandun ka sa lebel na ipinagmamalaki kong naging parte ka ng buhay ko.

Pero sa nangyari… at sa ginawa mo… nag-iba na ang tingin ko sa’yo.

Naging ordinaryo ka na lang.

Alam mong mali… hindi mo ako dapat ginamit para maging sangkalan ng punto mo.

Sumisikip na ang mundo ko.

Dahil sa trabaho ko. Dahil sa blog ko.

Nakakainis kasi ngayon, pati sa mga kaibigan ko, nasasakal na ako.

Konting respeto lang sana.

I deserve that.

Hindi ka lang journalist, kaibigan kita.

Sana man lang, naisip mo ‘yun.